Ruan Zhizheng?
Wu Ruo'nun gözleri kan gibi kırmızıya döndü. Vücudundaki büyük öfkeyi kontrol edemedi ve öfke bir çıkış yolu arıyormuş gibi vücudunun her yerini sardı.
“G-Genç Efendi..”. Hizmetçi kırmızı gözlü ve kaskatı Wu Ruo'yu görünce korkmuştu.
Guan Tong da, Wu Ruo'nun sert bedenini hissetti ve “A-Ruo, sorun ne?” Diye sordu.
Wu Ruo annesini korkutmak istemediği için gözlerini kapadı.
Yeniden doğduktan birkaç gün sonra Ruan Zhizheng ile yüzleşmeye hazır olduğunu düşünmüştü. Ama şimdi, hizmetçi isminden bahsettiğinde, Ruan Zhizheng'i öldürme dürtüsünü kontrol edemedi.
Hayır! Ruan Zhizheng'i bu kadar kolay öldüremezdi.
Çünkü hala arkasındaki gizemli adamı bulmak için ona ihtiyacı vardı ve öldürmeden önce Ruan Zhizheng'e daha fazla işkence etmek istiyordu.
Wu Ruo derin bir nefes aldı, gözlerini açtı “anne ben iyiyim. Gidip babamın yardıma ihtiyacı olup olmadığını kontrol etmelisin. Korkarım ekstra yardım eline ihtiyacı olabilir. ”
"Ya sen?" Guan Tong hala endişeliydi.
"Ben mi? Zhizheng ile konuşacağım. ” Wu Ruo dişlerinin arasına “Zhizheng” sıkıştırmak zorunda kaldı.
“Uzun zamandır birbirinizi görmediniz. Güzelce konuşun." Guan Tong gülümsedi.
“Mn.”
Guan Tong ayrıldıktan sonra Wu Ruo, Shiyou'dan salona yürümesine yardım etmesini istedi.
Uzaktan Ruan Zhizheng'in dört korumasını gördü ve birdenbire, dört korumanın son yaşamında annesine nasıl aşağılık şeyler yaptığını hatırladı. Hala müstehcen kahkahaları kulağında yankılanıyordu.
Wu Ruo dudaklarını ısırmak zorunda kaldı ve dört korumaya birer ölüymüş gibi baktı.
Şimdilik Ruan Zhizheng'i öldüremezdi ama bu o dört koruma için geçerli değildi.
Wu Ruo, Shi you'ya “görünmez olma becerisini kullanabiliyor musunuz?” Diye sormak için yaklaştı.
Hizmetçilerin manevi gücü olmasa da, birkaç yeteneği olduğunu biliyordu.
Dört hizmetçi başlarını salladı.
Wu Ruo tekrar sordu: “Iyi yapabiliyor musunuz?”
Shiyi tereddüt etti “Ben biraz acemiyim”
"Bu bile yeterli olur." Wu Ruo onlardan en yakın odaya gitmesine yardım etmelerini istedi.
Odaya girdikten sonra bulduğu bir tomar kağıt ve mürekkeple bir resim çizdi. “Bu çizdiğimi yapacaksınız”.
"Evet."
“Şimdi çizdiğimi ve diğerlerini akşam karanlığından sonra halledin. Yakalamayın. ”
(Ç/N: ne plânların var acabaa 😈)
"Evet."
Wu Ruo ön bahçeye geri döndü.
Ruan Zhizheng'in korumaları onu görür görmez hemen selamladılar, “Genç efendi Ruo.”
Wu Ruo kendini gülümsemeye zorladı, yumruklarını sıktı ve öfkesini içinde tuttu, “Bugün hava soğuk. Mutfakta sizin için likör hazırladım. ”
"Teşekkürler Efendi." korumalar ona teşekkür ettiler ve çok aşina oldukları mutfak yoluna doğru mutlu bir şekilde ilerlediler.
(Ç/N: son gülen iyi güler:D)
Salonda bir gülümseme duyuldu, “Ruo, kullarımı mahvediyorsun. Şimdi özgür olur olmaz her seferinde içki içmek için bir yer arıyorlar. ”
Koyu mavi pelerinli bir adam salondan çıktı. Yaklaşık 20 yaşında, kitap kurdu gibi yakışıklıydı. Bununla birlikte, gözlerinin köşesinde bir parça kötücül parıltı vardı.
Wu Ruo ona bakarken ses çıkarmadı.
Ruan Zhizheng, onun bakışlarından rahatsız oldu. Garip bir şekilde gülümsedi, “artık beni tanımıyor musun? Birbirimizi sadece yarım ay görmedik. ”
-----------------------------------------------
Günün son bölümü~
Bundan sonra hergün üç bölüm gelmeyebilir çünkü maalesef önemli işlerim çıktı....
****
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder